แต่แปลกที่ผมไม่มีรูปถ่ายงานวันแม่ที่คู่กับย่าเลย (คิดแล้วก็น่าตลกดีเหมือนกันนะ)
ผมจำเรื่องราวในภาพไม่ได้หรอกครับ แต่ที่ผมจำแม่ได้ชัดเจนที่สุดคือ ผมกับน้องอยากจะไปเที่ยวชายทะเลบางสักมาก แต่ป๋าไม่ยอมพาไป (ไม่รู้เพราะอะไร) น้องชายร้องไห้ ทำฤทธิ์ใหญ่เลย
แม่ขี่รถจักรยานยนต์พาเราสองคนไปโดยฝากรถจักรยานยนต์ไว้ที่เทศบาลแล้วก็นั่งรถบัสตะกั่วป่า-ภูเก็ตไปชายทะเลบางสัก
แม้ว่าจะไม่ใช่วีรกรรมวิลิศมาหราอะไรมากมาย แต่เป็นเหตุการณ์หนึ่งที่ผมยังจำได้แม่นยำแม้จะผ่านมาสิบกว่าปีแล้ว
คงจะไม่มีคำอะไรที่จะวิเศษไปกว่าคำว่า "ผมรักแม่"ครับ
what a wonderful moment!! :D งดงามมากครับ อ่านแล้วประทับใจจริงๆ.
ตอบลบขอธรรมคุ้มครองครับ.
ขอบคุณนะครับที่เป็นผู้ติดตามผม บทความ(Blog)คุณน่าอ่านมาก
ตอบลบน่านับถือจากใจจริง ....เผยแพร่เยอะนะครับ
ขอบคุณนะครับที่เป็นผู้ติดตามผม บทความ(Blog)คุณน่าอ่านมาก
ตอบลบน่านับถือจากใจจริง ....เผยแพร่เยอะนะครับ