ฟ้าสีใสที่ประดับประดาไปด้วยม่านเมฆสีขาวที่พัดพลิ้วไปเรื่อยๆ นกบินเป็นหมู่ไป บัดนี้กลับปรากฎความมัวหมองของท้องนภาแผ่นนี้ สีเทาหม่นเริ่มย่างกรายเข้ามาครอบคลุมเหนือแผ่นฟ้าที่กระจ่างใส อยู่ ณ บัดนี้ ลมหนาวพัดปะทะยอดไผ่พลอยบรรดาใบไม้แห้งปลิวไปไกลสุดแรงลมที่จะพามันไป
บัดดลลมหอบใหญ่ก็พัดคล้ายจะถอนรากถอนโคนต้นไทรใหญ่ริมน้ำให้จมลงกลางคลองน้ำสีตะกอนดิน รากไทรพันกันยุ่งๆพอๆกับเสียงผู้อาศัยอยู่ ณ ไทรใหญ่จะพากันส่งเสียงร้องเซ็งแซ่ด้วยใจประหวั่นพรั่นพรึง
ตูม....กิ่งผุๆกิ่งใหญ่ๆของไม้ป่าอายุร่วมร้อยปีหักลงปะทะกับสายน้ำซ่านกระเซ็นเป็นละอองฝอย เสียงดังก้องไปทั่วดงเถื่อน เปาะแปะๆๆ......ฝนเม็ดใหญ่เท่านิ้วโป้งกระหน่ำลงมาพร้อมๆกับเสียงอู้ของลมแห่งวสันตฤดู กลิ่นอายดินหอมระเหยขึ้นมาเป็นสัญญาณของความอุดมสมบูรณ์ที่ต้นไม้นั้นจะซึมซับน้ำไว้สมกับคำที่ว่า "ฟองน้ำธรรมชาติ"
แต่งเมื่อวันที่ ๒๖ พฤษภาคม ๒๕๔๓
สวัสดีค่ะ
ตอบลบขอบคุณค่ะ ที่แต่งกลอนภาพให้ดูดีขึ้น เยี่ยมเลยคะ
ชอบเพลงที่เปิดนี่จริงๆค่ะ
อ่อ พรรณนาโวหาร "ย่างวสันตฤดู"
คล้ายๆนิทานนะคะ ภาพไม่ค่อยได้อ่านอะไรพวกนี้สักเท่าไหร่
ภาพวาด
อันนี้บรรยายโวหารหรือป่าว ไม่น่าใช่พรรณนาโวหาร มั้ยครับ
ตอบลบ