จากหนังสือ “สารานุกรมประวัติศาสตร์ไทย” ของประยุทธ สิทธิพันธ์ กล่าวว่า “๓ เมษายน ๒๓๙๔ พระบาทสมเด็จพระนั่งเกล้าเจ้าอยู่หัวเสด็จสวรรคตด้วยพระอาการกระวนกระวาย ปรากฏว่าขณะยังทรงมีพระอัสสาสะอยู่ ยังทรงมีพระราชประสงค์มั่นคงในอันที่จะมอบราชสมบัติให้แก่พระองค์เจ้าอรรณพฯพระราชโอรสซึ่งเฝ้าอยู่ใกล้ชิด ถึงกับทรงประทานประคำทองคำของรัชกาลที่หนึ่งให้คล้องพระศอ แสดงว่าทรงมอบแผ่นดินให้พระองค์เจ้าอรรณพฯแล้ว แต่โดยไหวพริบของเจ้าพระยาโกษาธิบดีเมื่อเห็นจะสิ้นพระวาโยแล้วจึงให้หยิบอันซึ่งมิใช่ของแท้ถวาย แผ่นดินจึงเป็นของเจ้าฟ้ามงกุฎสมมุติเทวาวงศ์เป็นรัชกาลที่สี่แห่งราชวงศ์จักรี ในประวัติศาสตร์ไม่มีใครทราบเรื่องราวของพระองค์เจ้าอรรณพฯต่อมาอีกเลย”
ผมเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อหลายปีมาแล้วแต่ไม่กล้านำออกมาเขียน แต่เมื่อได้อ่านจากข้อเขียนของบุคคลที่มีชื่อเสียงด้านประวัติศาสตร์หลายท่านก็ได้กล่าวถึงเรื่องนี้จึงได้นำมาเผยแพร่ เชื่อหรือไม่ว่าแม้แต่ในพระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ (รัชกาลที่สาม) ยังไม่บันทึกไว้เลย ท่านอ่านดูแล้วใช้วิจารณญาณด้วยแล้วกันนะครับ
ผมเคยอ่านเรื่องนี้เมื่อหลายปีมาแล้วแต่ไม่กล้านำออกมาเขียน แต่เมื่อได้อ่านจากข้อเขียนของบุคคลที่มีชื่อเสียงด้านประวัติศาสตร์หลายท่านก็ได้กล่าวถึงเรื่องนี้จึงได้นำมาเผยแพร่ เชื่อหรือไม่ว่าแม้แต่ในพระราชพงศาวดารกรุงรัตนโกสินทร์ (รัชกาลที่สาม) ยังไม่บันทึกไว้เลย ท่านอ่านดูแล้วใช้วิจารณญาณด้วยแล้วกันนะครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น