ผมนอนพักรักษาตัวที่นี่มา ๓ เดือนกว่าแล้ว น่าเจ็บใจจริงๆครับสำหรับความประมาทของผมที่อวดเก่งลงไปเล่นน้ำทะเลโดยที่ว่ายน้ำไม่เป็นแล้วเกิดจมน้ำ หมอเอกซเรย์แล้วบอกว่าให้ผมนอนพักรักษาตัวก่อน วันทั้งวันก็ผ่านไปอย่างช้าๆ ก็มันไม่มีอะไรให้ทำและจะทำอะไรก็ไม่ได้ทั้งนั้น โทรศัพท์หาใครก็ไม่มีใครรับสาย บรรดาเพื่อนๆผมน่ะเหรอ มาแค่วันแรกมาร้องห่มร้องไห้แล้วหลังจากนั้น ๖-๗ วันก็หายไปหมด มันก็เป็นแบบนี้แหละครับ การที่เข้ามาทำงานต่างบ้านต่างเมืองแล้วขาดการติดต่อกับครอบครัวไปนาน จะว่าผมใจร้ายก็ไม่ได้นะครับก็ในเมื่อพ่อแม่ผมนั้นท่านไม่มีปัญญาจะส่งเสียผมเรียนต่อ ผมจึงออกจากบ้านมาตั้งแต่ชั้นมอหก ทำงานเก็บเงินเรียนเองจนจบปริญญาตรี ที่บ้านนั้นนานๆครั้งจึงจะกลับ ปีใหม่ สงกรานต์ หรือวันหยุดอะไรๆผมก็ใช้ชีวิตอยู่กับตัวเองมาตลอด
การอยู่คนเดียวนั้นมันเหงาจริงๆครับ บางครั้งหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาว่าจะโทรไปหาพ่อแม่ที่บ้าน แต่ด้วยความจนครับ ที่บ้านผมอย่าว่าแต่โทรศัพท์มือถือเลยครับ ไฟฟ้ายังใช้เครื่องปั่นไฟอยู่เลย หลายคนไม่เชื่อหรอกว่าแผนพัฒนาเศรษฐกิจและสังคมแห่งชาติฉบับที่ ๑๐ แล้วเมืองไทยยังมีหมู่บ้านตกสำรวจแบบนี้อีกเหรอ ส่วนแฟนน่ะเหรอครับ อย่าให้พูดเลย เคยได้ยินไหมครับว่า คนลองดวงตกแล้ว ขนาดเดินดีๆแล้วก็ยังหกล้ม เธอเพิ่งเลิกกับผมไปได้ก่อนที่ผมจะจมน้ำสัก ๓ วันได้ครับ ที่ผมเล่าให้ฟังคุณคงยังไม่เบื่อนะครับ
เมื่อไหร่กันนะที่ผมจะได้ออกไปจากห้องนี้เสียที มองไปรอบๆเตียงก็มีแต่คนป่วยสารพัดรูปแบบ ทั้งเด็ก ผู้ใหญ่ คนแก่ คุณลุงคนหนึ่งที่เคยนอนเตียงข้างๆผมแกต้องนอนพักอยู่เกือบเดือนกว่าที่ลูกหลานจะมารับ คุณยายอายุ ๙๐ คนหนึ่งแกบอกว่าแกนอนพักรักษาตัวที่นี่มาเกือบ ๒ ปีแล้วหลานแกก็ไม่เคยมาเหลียวแลเลย สังคมไทยทำไมมันถึงได้ทุเรศแบบนี้ครับ เล่าถึงตอนนี้แล้วคิดถึงแม่ผมปีนี้คงจะอายุประมาณ ๖๐ ต้นๆได้แล้วมั้ง ไม่รู้เวลาท่านไปนอนโรงพยาบาลท่านจะเล่าเรื่องชีวิตตัวเองอย่างไรบ้างนะ
อาหารที่โรงพยาบาลทำเหรอครับ อย่าให้พูดเลย ก็จะเอาอะไรมากสำหรับห้องผู้ป่วยรวม ผมมันได้มีสิทธิ์เบิกค่าห้องพักได้เหมือนพวกข้าราชการนี่ ที่จะเปิดห้องพิเศษได้ สวัสดิการของรัฐบาลไทยก็แค่เศษเงินที่เขาโยนให้เท่านั้นเองแล้วก็สามารถอ้างเป็นบุญคุณไปได้อีกหลายครั้งเวลาออกหาเสียงเลือกตั้ง
ผมชักง่วงแล้วสิครับ ผมรู้นะว่าคุณก็เบื่อผมแล้ว คิดเสียว่านานๆครั้งผมจะได้ระบายความรู้สึกออกมาบ้างนะครับ อย่าให้ผมเป็นเหมือนในนิทานเรื่อง “พระราชากินรำ”เลยนะครับ ขอบคุณที่ฟังผมนะครับ ขอตัวนอนก่อนแล้วกัน ราตรีสวัสดิ์ครับ
( เรื่องนี้เป็นเรื่องของนายกฤษฎางค์ โคกสูงเนิน พนักงานโรงแรมxxxxxxx ผู้รอดชีวิตจากเหตุการณ์สึนามิแต่มาเสียชีวิตที่โรงพยาบาลในอีก ๒ วันต่อมาด้วยอาการช้ำในเนื่องจากน้ำซัดไปปะทะกับต้นมะพร้าวและสมองมีอาการติดเชื้อ เล่าให้นายกรกฎ วิจิตรเสรีกุล ที่มานอนบนเตียงที่นายกฤษฎางค์เคยนอนพักรักษาตัวในคืนวันหนึ่งฟัง ซึ่งนายกรกฎนั้นไม่ทราบหรอกว่าขณะนั้นศพของนายกฤษฎางค์ยังถูกเก็บไว้ในห้องดับจิตของโรงพยาบาล และในเวลาที่คุณกำลังอ่านเรื่องสั้นนี้ศพของนายกฤษฎางค์ก็มีญาติมานำไปประกอบพิธีกรรมทางศาสนาที่จังหวัดมหาสารคามแล้ว )
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น