จำได้ว่าเคยได้ยินเรื่องราวนี้จากภาพยนตร์ต่างประเทศเรื่องหนึ่งซึ่งเป็นข้อความที่ประทับใจมาจนถึงทุกวันนี้ เรื่องมีอยู่ว่า
“นานแสนนานมาแล้วในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง มีสองตายายคู่หนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้มานานมากแล้วจนไม่มีใครสามารถบอกได้ว่านานแค่ไหน รู้แต่ว่าเมื่อจำความได้ก็เห็นท่านทั้งสองแล้ว คุณตานั้นเป็นคนที่ชอบเดินอย่างรวดเร็ว ในขณะที่คุณยายนั้นจะเป็นคนที่เดินไปอย่างเชื่องช้า แต่ทว่าทุกๆเช้า ชาวบ้านจะเห็นคนทั้งคู่นั้นเดินคู่กันไปทำบุญที่วัดเป็นประจำทุกวัน”
อ่านแล้วจินตนาการถึงชายชราที่ต้องชะลอความเร็วในการเดินเพื่อรอหญิงชราคู่ทุกข์คู่ยากที่กำลังเร่งฝีเท้าให้ทันสามี ลองกลับไปคิดดูนะครับว่า คุณได้ปรับตัวเข้าหากันหรือยัง มันเป็นเรื่องของคนสองคนครับ ไม่ใช่หน้าที่รับผิดชอบของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
“จงจุดเทียนให้แสงสว่าง ดีกว่า นั่งสาปแช่งอยู่ในความมืด” จากคำคมของภริยาประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาท่านหนึ่ง
“นานแสนนานมาแล้วในหมู่บ้านชนบทแห่งหนึ่ง มีสองตายายคู่หนึ่งอาศัยอยู่ในหมู่บ้านนี้มานานมากแล้วจนไม่มีใครสามารถบอกได้ว่านานแค่ไหน รู้แต่ว่าเมื่อจำความได้ก็เห็นท่านทั้งสองแล้ว คุณตานั้นเป็นคนที่ชอบเดินอย่างรวดเร็ว ในขณะที่คุณยายนั้นจะเป็นคนที่เดินไปอย่างเชื่องช้า แต่ทว่าทุกๆเช้า ชาวบ้านจะเห็นคนทั้งคู่นั้นเดินคู่กันไปทำบุญที่วัดเป็นประจำทุกวัน”
อ่านแล้วจินตนาการถึงชายชราที่ต้องชะลอความเร็วในการเดินเพื่อรอหญิงชราคู่ทุกข์คู่ยากที่กำลังเร่งฝีเท้าให้ทันสามี ลองกลับไปคิดดูนะครับว่า คุณได้ปรับตัวเข้าหากันหรือยัง มันเป็นเรื่องของคนสองคนครับ ไม่ใช่หน้าที่รับผิดชอบของฝ่ายใดฝ่ายหนึ่ง
“จงจุดเทียนให้แสงสว่าง ดีกว่า นั่งสาปแช่งอยู่ในความมืด” จากคำคมของภริยาประธานาธิบดีสหรัฐอเมริกาท่านหนึ่ง
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น